Εκείνο ~ Τάσος Λειβαδίτης*

Έρχονται ώρες, που ξαφνικά σε πλημμυρίζει ολάκαιρο η νοσταλγία του ανέκφραστου - σαν τη θολή, αόριστη ανάμνηση απ' τη γεύση ενός καρπού, που 'φαγες κάποτε, πριν χρόνια, σαν ήσουνα παιδί, μια μέρα μακρινή, λιόλουστη - και θέλεις να τη θυμηθείς κι όλο ξεφεύγει ..
Τα μάτια σου γεμίζουν τότε απόνα θάμπος χαμένων παιδικών καιρών .. Ή ίσως κι απο δάκρυα ..

Γι' αυτό, σας λέω, πιστεύετε πάντοτε έναν άνθρωπο που κλαίει ..
Είναι η στιγμή που σας απλώνει το χέρι του, φιμωμένο και γιγάντιο .. Εκείνο που ποτέ δε θα ειπωθεί ..

*Τάσος Λειβαδίτης - Εκείνο*